นาฬิกาวันพ่อ

นี่คือกระบวนการเติบโต,บทพิสูจน์ชะตากรรมเมื่อแรกเกิด,นี่คือวิถีของมนุษย์ที่กำหนดโดยโรงงานเดิมและความสำเร็จที่สำคัญของมาตรฐานความก้าวหน้าของมนุษย์. เพื่อนรักของคุณจะร้องเพลงให้คุณในวันนั้น,และครอบครัวของคุณจะแสดงความยินดีกับคุณ.อย่างไรก็ตาม,เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของคุณเอง,คุณจะรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขด้วย.บางคนคิดว่ามันเสริม,และความหมายก็เพิ่มขึ้นตามอายุ.บางคนคิดว่าการคูณคือการคูณ,และสิ่งที่พวกเขาประสบก็แปรเปลี่ยนเป็นอาหารที่จำเป็นสำหรับการเติบโต.ความจริงก็คือ,ไม่ว่าจะบวกหรือคูณ,การดำรงอยู่ของวันเกิดไม่มีอะไรมากไปกว่าเหตุการณ์สำคัญ.นอกจากร้องเพลงฉลอง,เตือนตัวเองว่าอย่าลืมหันกลับมามองทางที่เคยเดิน ขอบคุณผู้ให้ยืม.จุดเทียนแล้ว,และเมื่อความปรารถนาจะปลดปล่อย,ถั่วงอกที่กำลังไหม้ค่อยๆ ดับลง,และถนนข้างหน้าก็ค่อยๆโล่ง.เมื่อเทียนดับ,ขอบคุณเขาและขอบคุณตัวเอง.ขอบคุณที่เตรียมวันนี้มาหลายปี︔ขอบคุณพระองค์ที่ทรงเสริมเวลาเตรียมการสำหรับวันนี้.ในวันพิเศษนี้ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง,แบ่งปันความสุขนี้ให้คนรอบข้างและขอบคุณคนสำคัญ.

บางคนบอกว่าการแต่งงานเป็นการเดินทางที่ไม่รู้จัก,ผู้หญิงที่มีประสบการณ์จะกลายเป็นผู้หญิงคนเดียว.บางคนบอกว่าการแต่งงานคือหลุมฝังศพของความรัก,หลังจากแกะสลักกัน’ชื่อในคอลัมน์คู่สมรส,มีความรักไม่มากที่ละเลยความเป็นจริงของฟืนได้.บางคนบอกว่าการแต่งงานเป็นการพนันชนิดหนึ่ง,ใช้อีกไม่กี่ปีข้างหน้าเป็นชิปต่อรองเพื่อวางเดิมพันอีกด้านหนึ่งของโต๊ะเกม.บ้างก็สุขบ้างทุกข์บ้าง,เดิมพันถูกและผิดขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของพระเจ้า.บางคนบอกว่าการแต่งงานคือการตั้งบริษัท.ต้องมีหุ้นส่วนสองคนที่มีส่วนได้เสียเท่ากันเพื่อเพิ่มจำนวนทุน.บางครั้งจำเป็นต้องจัดประชุมผู้ถือหุ้นกับผู้ปกครองทั้งสองท่าน,หรือปรึกษาหารือกันว่าจะขยายบริษัทหรือไม่’ขยายขนาดผ่านความคิด.ไม่ว่าจะเป็น’หลุมศพหรือการพนัน.เป็นเพื่อนร่วมเดินทางและบริษัท’หุ้นส่วน,ฉันได้พิจารณาทุกสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต,ทะเลาะ,กอด,บริษัท,รอยยิ้ม,ทุกคนมีคุณ.บางทีฉันอาจไม่ใช่คนดีที่สุด,แต่ฉันก็เต็มใจที่จะดีกว่าสำหรับคุณ.เวลาของคุณ,ฉันจะเข้าไป.ฉันจะปกป้องอนาคตของคุณ.ผมรักคุณ,คุณจะแต่งงานกับฉันไหม?

มีผู้หญิงคนหนึ่งรอบตัวเราที่เลือกอาชีพที่ยากที่สุดในโลก. เธอต้องจูบเราและกระตุ้นให้เรากลับบ้านก่อนเสมอ.เธอต้องกังวลว่าข้างนอกเราจะมีสารอาหารเพียงพอหรือไม่.เมื่อเราทำพลาด,เธอต้องบอกเราถูกและผิด.เธอต้องให้สิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุด.เธอคงจะทำโต๊ะดีๆ ให้อิ่มท้องได้แน่ๆ.เธออาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน,เกือบตลอดทั้งปี.เธอไม่มีเงินเดือน,แต่เธอยังสมบูรณ์แบบ. บางครั้งฉันคิดว่าเธอเก่งมาก,เก่งทุกเรื่อง.บางครั้งฉันคิดว่าเธอคือเจ้าของบ้าน,ให้เช่าพื้นที่คับแคบเป็นเวลาสิบเดือนฟรี.บางครั้งฉันคิดว่าเธอเป็นภูเขาและจะเป็นกำลังสำรองที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับทั้งครอบครัวเสมอ. ”ฉันได้ยินมาว่าพระเจ้าไม่สามารถอยู่ได้ทุกที่,ฉันก็เลยสร้างแม่ขึ้นมา.” พ้นวัยสาวไปกว่าครึ่ง half,ผมของเธอขาว,ตาเธอหลบตา,ในความคิดของเรา,เรายังคงมุ่งมั่นที่จะเป็นแม่ที่มีอำนาจทุกอย่าง. ในเทศกาลที่เป็นของเธอ,กลับไปกอดเธอ.ไม่เคยสายเกินไปที่จะแสดงความรัก.

คิดถึงเมื่อสี่ปีที่แล้ว,ฉันก้าวเข้ามาในวิทยาเขตเดียวกัน,มองขึ้นไปบนฟ้าเดียวกัน,สูดอากาศแบบเดียวกัน,ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด,เราเขียนชีวประวัติของเราเอง.มันมีครูที่น่ารำคาญที่สุด,เพื่อนร่วมชั้นที่โด่งดังที่สุด,ความทรงจำอันร้อนแรงที่ลืมไม่ลง,และบทเยาวชนที่สะเทือนใจที่สุด.เนื้อเรื่องที่แต่ละคนเขียนอาจแตกต่างกัน,แต่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นในฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสี่ปีที่แล้ว.พวกเขาทั้งหมดถูกพบในห้องเรียนที่ว่างเปล่าซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำในวัยเด็ก.สี่ปีต่อมา,เรากลับไปที่ห้องเรียนนั้นพร้อมกับความทรงจำที่เต็มไปด้วยแผนการ.มองดูโต๊ะเก้าอี้ที่คุ้นเคย,ฟังเสียงระฆังที่คุ้นเคย,เราทุกคนรู้ดีว่าเมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง,ห้องเรียนนี้ยังคงเต็มไปด้วยความคุ้นเคย.นั่งเฉยๆ,มัน’ไม่ได้รู้จักเธอและฉันอีกต่อไป and.เธอและฉันเบ่งบานงดงามราวกับควันบุหรี่,แม้จะกระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่ง,ยังจำดอกไม้งามที่ลูบไล้กัน.ฟีนิกซ์เบ่งบาน,และเสียงเพลงหลี่ก็ดังขึ้น.ขอแสดงความขอบคุณ ณ โต๊ะเดียวกัน.ให้ปีนี้’กลางฤดูร้อน,ที่เหลือเป็นมากกว่าความกตัญญูกตเวที.